Los Chupitos (B/E) - Troubadoux (B) Duo concert (Blues & Gipsy Jazz) Stamineeke Webbekom (01-08-2022) report & photo credits: Freddie info club: Stamineeke © Rootsville 2022

Het is al een goed gevulde zomer op gebied van programmatie in het 'Stamineeke' te Webbekom en zo wordt er voor de eerste maandag van de augustus ook maar liefst 2 keer geoogst bij Maaike. Alsof het niets is en dus zakken we maar al te graag af richting dit cultuurcafé om het voor ons dagelijkse binnenhalen van de muzikale oogst. Uit de Gevarenwinkel hoek wordt het voor 'Bram on Wheels' misschien wel zijn eerste echte vuurdoop in jazz, en een eerste kennismaking met het beroemde café van Webbekom-centrum. Recht dus richting Maaike en onze favoriete barvrouw van het Stamineeke, Kristel.

Als eerste op het podium staan 'Los Chupitos' en die trekken de kaart van blues en country. Naast Alejandro Jerez (gitaar & vocals) staat ook Ruben Bertrands (harmonica & vocals) op het podium en deze laatste kennen we al wat beter. Ruben was ook de bezieler van 'Leuven Blues" en bracht vorig jaar zijn album 'After Hours' uit. Begin dit jaar verscheen onder de noemer 'Blues Messenger' het gelijknamige album welke ons meeneemt naar een trip met de blues van Son House, Muddy Waters, Robert Johnson. Een blues die Ruben meer en meer als zijn blues komt te beleven. Nog maar aan ons eerste pintje en er komt al een derde gast opdagen voor 'Los Chupitos' in de persoon van Rinus Pavel, eentje met een blanke Strat.

Op enkele uitzonderingen na zoals 'Half Blind Willie' en zijn Els, en uiteraard het Gevarenwinkel konvooi zijn er niet al teveel blues adepten aanwezig hier op 'Place de la Cour' en dus triggeren die van 'Los Chupitos' iedereen dan maar met eentje van Johnny Cash. Even verder op datzelfde élan dan maar doen ze met die prachtige hymne uit 1907, 'Will The Circle Be Unbroken'.

'Los Chupitos' is afgeleid uit het gegeven 'Shot' en daar hebben nu eens geen pistolen iets mee te maken maar eerder een fles Tequila. De koster van Webbekom bleef ook alert want plots sloeg de klok '8' en zo opende Ruben Bertrands à la Sonny Terry. Vervolgens nog een Delta bluesje waarbij de howlin' harmonica in de spotlights kwam te staan.

De samenhorigheid tussen de Mississippi saxofoon en la guitarra acoustica van Alejandro Jerez had een magische invloed op het aanwezige publiek. Een publiek dat zich trouwens altijd behoorlijk en respectvol gedraagt hier in Webbekom. Je zou je ook beginnen afvragen of de elektrische sixstring van Rinus enige meerwaarde zou betekenen, en het antwoord was ja. Bij het brengen van 'Sweet Home Chicago' werden ze zelfs bijgestaan door wat dancin' bottles. Gelukkig voorkwam Ruben alle onheil van brekend glas. Met een al even subtiele inbreng van Rinus kregen we toen een prachtige versie van B.B. King's 'The Thrill Is Gone', en jawel hoor iedereen lustte er pap van. Het nummer is voor alle duidelijkheid van de hand van Roy Hawkins and Rick Darnell  die het in 1951 kwamen te componeren. Enige muzikale geschiedenis mag toch hé. Bij mezelf overheerste al een kiekebisj gevoel als gevolg van de vocale kwaltiteiten van Ruben.

Nog wat meer animo dan met 'Mannish Boy' van Muddy Waters en zo zaten we hier in de juiste flow. Of het nog beter kon, da zal wel zijn da! Diegene die me kennen weten dat ik streng kan zijn wanneer iemand 'I'd Rather Go Blind' brengt van diva Etta James. Zelden een goede versie gehoord en nu zou een man daar eens gaan aan beginnen. Al meteen bij de eerste noten wist Ruben hier iedereen voor zover het nog kon muisstil te krijgen. Wat was dat! Alsof  Ellington Jordan en Billy Foster het in 1969 niet geschreven hadden voor Etta maar voor Ruben. Een gevoelige snaar geraakt bij iedereen hier aanwezig en meteen ook het diepste respect voor diene van Leive.

Als afsluiter werd de sfeer erin in gebracht met 'Got My Mojo Working' van Preston "Red" Foster uit 1956. En meteen ook een sing-a-long door het 'Webbekoms Blues Choir'. Een nummer dat door de tijd is uitgegroeid tot een obligaat iets bij iedere zichzelf respecterende blues muzikant. Als extra toetje nog 'White Man Boogie' uit het album 'Blues Messenger' en zo viel het doek over een indrukwekkend eerste gedeelte van de avond. Alles top alleen 'Los Chupitos', diene naam kon beter in eentje dat meer gerelateerd kan worden met blues. Vanavond lag de Delta gewoon hier aan het 'Webbekoms Broek'.

Even tijd maken voor een vlugge change-over en zo kon Maaike de volgende band aankondigen als 'Deel 2'. 'Troubadoux' is een trio dat de avond komt te volmaken. Dit trio bestaat uit Stef Huybrechts (gitaar), Jan Vanpoucke (ritme gitaar) en Frits Jochems (contrabas) en hoe kan je een zomerse avond beter beleven dat met Gypsy Swing aka Jazz Manouche. Een strekking die we halvelings te danken hebben aan onze eigenste Django Reinhardt en die kent ieder muziekliefhebber dan wel weer. Als er nu lawaai wordt gemaakt kom ik Maaike meteen ter hulp, dus snaveltjes toe ;-)

Van de 'Delta Blues' naar de 'Hot Club de France' is hier bij Maaike 'a peace of cake'. en dat zou master Stef Huybrechts eens dadelijk laten horen. Even een kleine intro en zo kon diegene die dit alles mogelijk maakt in groot Diest haar tweede aankondiging maken van de avond. Een 'sttt' hoefde niet meer want er was enkel nog opperste concentratie van het publiek, een menigte die dan nog eens extra in de bloemetjes werd gezet voor hun inbreng en respect voor muziek.

We kregen in de sfeer van Django 'Lulu Swing', een nummer van Lulu aka LouLou Reinhardt, een Franse zigeuner-jazzgitarist in de traditie van Django Reinhardt. Meteen raakten wij hier ook in de ban van de 'Jazz Manouche' en dit trio. Wanneer we het hebben over 'Swing Manouche', en zo hebben we al verschillende namen aangevoerd waarbij deze heerlijk en swingende muziek wordt gebracht, moeten we het naast Django ook hebben over de meer hedendaagse vertolkers van dit genre het 'Rosenberg Trio'. Van deze Nederlandse swing machine kregen we dan 'For Sephora'.

Met nummers als 'Miro Django' en 'Lady be Good' lieten zowel Stef Huybrechts als Jan Vanpoucke meteen horen dat ze het etiket van 'Sinti-gitarist' ten volle verdienen. De contrabas van Frits Jochems was diep, intens een een belangrijk deeltje in het radar gedeelte van deze 'Troubadoux'. De humor en bindteksten tussen de nummers door van Jan namen we er met plezier bij en kon rekenen op de gevatte bijval van het publiek. Vocaal komt er weinig of niets bij kijken, instrumentaal des te meer want zo bewerkt Stef zowat de ganse neck van zijn Gipsy gitaar.

Het jammerlijke aan gans het gegeven van een duo concert is dat de tweede band een beetje in tijdnood kwam en zo helaas wat gesnoeid moest worden in de setlist. Toch maar verder doen hoor, want niemand hier die het jullie kwalijk neemt, zelfs Fifi van de buren niet. Het moet zijn dat ook deze keffer onder de indruk is want ook aan die kant bleef het muisstil. Met 'Nuages' zitten we terug in de era van Django Reinhardt gevolgd door het mooie 'All Of Me', eentje dat als sinds 1931 gemarkeerd staat als jazzstandard. Vanavond dus in een jasje van Gipsy Jazz.

De avond begon te vallen over het koerke van het Stamineeke en des te intiemer werd ook de sfeer en dat bewezen die van 'Troubadoux' met 'Troublant Boléro', alsof er een vervolg werd gebreid van de Argentijnse avond van een paar weken geleden, al is dit er weerom eentje van Django. Het werd alsmaar gebracht in een meer overtreffende trap zoals ook met 'Made For Wesley' en daarmee bewees Jimmy Rosenberg in 2004 dat deze tak van jazz nog altijd als hedendaags mag worden beschouwd. Prachtige avond, nog een mooiere sfeer en daar kon een gebroken snaar niets aan veranderen.

Een Walsje dan maar met 'Chez Jacquet' alvorens we het dromerig en prachtige 'Clair De Lune' van Claude Debussy op ons bord kregen. Even Maaike uit haar café roepen en zo kon dan melden dat alvorens af te sluiten ze nog eentje brachten speciaal om deze waardin in de bloemetjes te zetten. Voor haar was er van Stevie Wonder 'Isn't She Lovely' en zo viel Maaike nog net niet in katzwijm. Van de menigte mocht er nog eentje komen en na een goedkeurige en welgemeende knik kregen we zo het allerlaatste nummer van de avond, een wel gemeende enchanted evening zoals er maar zelden eentje voorkomt. Mooi, Mooier Mooist en dit kan je niet neerpennen met maar een paar lettertjes. Met dank aan 'Los Chupitos' en deze 'Troubadoux' en de dubbel booking. De quote van Willie Dixon spookte ook nog door mijn hoofd en die is...blues is the roots everything else is the fruits. CU vanuit de 'Place de la Cour' in Webbekom.

toch ook iemand met de gepaste lektuur vanavond, waarvoor dank!